İPUCU KULLANIMINDA KARŞILAŞILABİLEN SORUNLAR

Öğretimin ilk başlarında öğrencinin doğal ayırt edici uyaranlara ve yönergelere verdiği bağımsız tepkiler gözlenerek bu konuda sınırlılığı olan öğrenciler belirlenmelidir. 

Genel kural bu konularda sınırlılığı olan öğrencilerle çalışmaların başlarında fiziksel ve sözel ipucunun birlikte kullanılmasıdır. 

Düzenlenen öğretim oturumlarının sayısı arttıkça daha az yoğunluğu olan ipuçlarının kullanımına geçilmelidir. 

Amaç öğrencilerin becerileri bağımsız olarak gerçekleştirilmesi olduğundan ipucunun nasıl silikleştireceğini öğretim öncesinde mutlaka planlanmalıdır. Aksi takdirde yalnızca ipucu sunulduğu zaman öğrenci tepkisi ortaya çıkar. 

İpuçları yalnızca gereksinim duyulduğunda kullanılmalı ve mümkün olduğu kadar çabuk silikleştirilmelidir. 

İpuçları uygun biçimde silikleştirilmediği zaman ipucuna bağımlılık oluşabilir. Bu durum otizmli çocuklarda sıklıkla karşılaşılabilen bir durumdur. 

İpucu bağımlılığı, teknik olarak çocuğun doğru tepki verebilmesi için bir ‘’destek’’ olarak ipucuna bağımlı hale gelmesidir. Bir başka ifade ile, çocuğun yalnızca ipucu sunulduğunda doğru tepki de bulunmasıdır. 

Otizmli bireylerin uyarana aşırı seçicilik yapma ya da uyaranın ilgisiz bir noktasına odaklanma eğiliminde olmaları da ipucuna bağımlılığı arttırmaktadır